Μικρές φωτιές (1942)
Οι "Μικρές φωτιές" είναι ένα λυρικό πεζογράφημα που έγραψε ο Στράτης Μυριβήλης το 1942. Περιλαμβάνει τα εξής έργα:
- Αρμονία
- Επίγραμμα
- Τροία
- Πενηνταπέντε παπαρούνες
Αποσπάσματα
Τροία
Κάψαμε την Τροία με τον πυρσό της Αγάπης!
Πάνω στα τείχη χόρεψαν οι φλόγες της Ελένης.
Φώτισαν τριανταφυλλιά τα νερά στο καραβοστάσι,
έλαμψε κόκκινα ο χαλκός στις περικεφαλαίες!
Τώρα τα πλοία θαλασσοδέρνουνται ξυλάρμενα
ανάμεσ' από τρόμους και λαχτάρες.
Με θείαν οργή του πόντου ο Κύριος μας παιδεύει
κ' η θάλασσα μ' όλα τα θεριακά της.
Γυρίζει ο κύκλος των καιρών.
Οι Ανέμοι κυνηγούν τα κύματα,
κ' εμείς γυρεύουμε στα πέλαα την Ιθάκη
και μιαν άσπρη κλωνιά καπνό απ' το παραγώνι.
Θα βρούμε, δε θα βρούμε την Ιθάκη;
Θεός βοηθός! Όμως για πάντα
στα ταραγμένα πέλαα θα μας φέγγουν,
χορεύοντας πάνω από τις φουρτούνες,
και μες στα νεκρά μάτια των συντρόφων,
οι φλόγες οι μεγάλες από την Τροία,
οι ρόδινες οι φλόγες της Ελένης.
Αρμονία
Αγαπώ το βυθό της Θάλασσας.
Εκεί σαλεύουν οι σκοτεινοί ίσκιοι των τεράτων.
Είναι της ψυχής μου ο βυθός,
όλο μαργαριτάρια και τυφλά κήτη.
Επίγραμμα
Στο ίδιο προσκεφάλι
μοιράσαμε τον Ύπνο,
στο ίδιο σανίδι
μοιράσαμε το Ψωμί,
Στην ίδια χλόη
μοιράσαμε την Αγάπη,
Στην ίδια κλίνη
μοιράσαμε τον Πόνο·
Μέσα στην αχώριστη ζωή μας
σταθήκαμε Ξένοι.
Πενηνταπέντε παπαρούνες
Ανθίσαν τα μεράκια μου και δάκρυσε η χαρά μου.
Μπροστά στη Μοίρα αμίλητος βαρώ τον ταμπουρά μου.
.......................................
Μήλο κυλώ στη θάλασσα, μήνυμα στο Νησί μου:
Άσπρη πετρούλα του γιαλού, σώσε τη θύμησή μου!
......................................
Ο τόπος μου δε με χωρά κι η ξενητειά μαράζι.
Εγώ ’μαι κείνο τ’ άρμενο, που σκάλα δεν αράζει.
......................................
Γω τραγουδώ τη θάλασσα κι ο νους μου εσέ μαλώνει
που ’σαι μικρό κι ανήξερο και δεν ακούς τιμόνι.
......................................
Ροδί κοχύλι του γιαλού και του πελάγου κρίνο,
πώς δίγνωμος να στοχαστώ και δίβουλος να κρίνω;
......................................
Δεν είν’ η αγάπη σίδερο, τη λιώνει το μαράζι.
Ρόδό-ειναι και μαραίνεται, μήλο και μαραγγιάζει.
......................................
Άσπρη πετρούλα του γιαλού, κρουστή σαν το χαλάζι.
Χαλιέται γύρω ένας ντουνιάς και κείνη δεν αλλάζει.
......................................
Να σε μαλώσω μια και δυο, να σε μαλώσω δέκα
που ’χες όλες τις όμορφες και πήρες μια γυναίκα.
......................................
Μόνο η καρδούλα π’ αγαπά την έχει αυτή τη χάρη.
Ν’ αποκοιμιέται σαν τ’ αρνί και να ξυπνά λιοντάρι.
επιστροφή στην κορυφή
Τροία
Κάψαμε την Τροία με τον πυρσό της Αγάπης!
Πάνω στα τείχη χόρεψαν οι φλόγες της Ελένης.
Φώτισαν τριανταφυλλιά τα νερά στο καραβοστάσι,
έλαμψε κόκκινα ο χαλκός στις περικεφαλαίες!
Τώρα τα πλοία θαλασσοδέρνουνται ξυλάρμενα
ανάμεσ' από τρόμους και λαχτάρες.
Με θείαν οργή του πόντου ο Κύριος μας παιδεύει
κ' η θάλασσα μ' όλα τα θεριακά της.
Γυρίζει ο κύκλος των καιρών.
Οι Ανέμοι κυνηγούν τα κύματα,
κ' εμείς γυρεύουμε στα πέλαα την Ιθάκη
και μιαν άσπρη κλωνιά καπνό απ' το παραγώνι.
Θα βρούμε, δε θα βρούμε την Ιθάκη;
Θεός βοηθός! Όμως για πάντα
στα ταραγμένα πέλαα θα μας φέγγουν,
χορεύοντας πάνω από τις φουρτούνες,
και μες στα νεκρά μάτια των συντρόφων,
οι φλόγες οι μεγάλες από την Τροία,
οι ρόδινες οι φλόγες της Ελένης.
Αρμονία
Αγαπώ το βυθό της Θάλασσας.
Εκεί σαλεύουν οι σκοτεινοί ίσκιοι των τεράτων.
Είναι της ψυχής μου ο βυθός,
όλο μαργαριτάρια και τυφλά κήτη.
Επίγραμμα
Στο ίδιο προσκεφάλι
μοιράσαμε τον Ύπνο,
στο ίδιο σανίδι
μοιράσαμε το Ψωμί,
Στην ίδια χλόη
μοιράσαμε την Αγάπη,
Στην ίδια κλίνη
μοιράσαμε τον Πόνο·
Μέσα στην αχώριστη ζωή μας
σταθήκαμε Ξένοι.
Πενηνταπέντε παπαρούνες
Ανθίσαν τα μεράκια μου και δάκρυσε η χαρά μου.
Μπροστά στη Μοίρα αμίλητος βαρώ τον ταμπουρά μου.
.......................................
Μήλο κυλώ στη θάλασσα, μήνυμα στο Νησί μου:
Άσπρη πετρούλα του γιαλού, σώσε τη θύμησή μου!
......................................
Ο τόπος μου δε με χωρά κι η ξενητειά μαράζι.
Εγώ ’μαι κείνο τ’ άρμενο, που σκάλα δεν αράζει.
......................................
Γω τραγουδώ τη θάλασσα κι ο νους μου εσέ μαλώνει
που ’σαι μικρό κι ανήξερο και δεν ακούς τιμόνι.
......................................
Ροδί κοχύλι του γιαλού και του πελάγου κρίνο,
πώς δίγνωμος να στοχαστώ και δίβουλος να κρίνω;
......................................
Δεν είν’ η αγάπη σίδερο, τη λιώνει το μαράζι.
Ρόδό-ειναι και μαραίνεται, μήλο και μαραγγιάζει.
......................................
Άσπρη πετρούλα του γιαλού, κρουστή σαν το χαλάζι.
Χαλιέται γύρω ένας ντουνιάς και κείνη δεν αλλάζει.
......................................
Να σε μαλώσω μια και δυο, να σε μαλώσω δέκα
που ’χες όλες τις όμορφες και πήρες μια γυναίκα.
......................................
Μόνο η καρδούλα π’ αγαπά την έχει αυτή τη χάρη.
Ν’ αποκοιμιέται σαν τ’ αρνί και να ξυπνά λιοντάρι.
επιστροφή στην κορυφή